Is dit achterhaald in tijden van economische tegenspoed? Of is dit van alle tijden?
De een heeft werk! Werk zat, of steeds meer werk! De ander niet, door reorganisatie of bezuinigingen.
Deze groep krijgt veel aandacht door werk naar werk trajecten, of andere vormen van begeleiding. Voor het zittende personeel is er niet altijd aandacht. Een tijdje terug sprak ik een vriendin. Ik vroeg hoe het met haar ging. Het huilen stond haar nader dan het lachen. Ik dacht: "Ze is ontslagen", want dat hing in de lucht, wist ik. Het tegenovergestelde was waar. Zij had te horen gekregen dat ze mocht blijven en niet werd ontslagen, zoals ze gehoopt had. Ze wilde eigenlijk wat anders, en dacht door ontslag met alle regelingen van dien, een ander keuze met perspectief op het werk te kunnen maken. En met die vriendin zijn er velen, wel werk, maar niet blij met wat ze doen.
En daar willen we verandering in brengen!